30. Bölüm

27 Haziran 1992. Karabiga. Lapseki.

Sabah, ya da öğlen desem daha doğru olur, birinin saçımı çekmesi nedeniyle çektiğimi düşündüğüm acıdan yüzünden bağırarak uyandım. Önce hafif bir sessizlik oldu, sonra ise gülüşmeler, gözlerimi açacak halde değildim. Tekrar aynı acıyı hissettim ve tekrar. Bir kız çocuğu gülüşü ile hissediyordum saçımın çekildiğini, ne garip diyordum kendi kendime. Acı bitince yine gözlerimi kapatıp uykuya dönmeye çalışmaya devam ettim.

"Hadi Emre, kalk! Bak misafirimiz var bugün. Sarı ve dalgalı saçlı, kırmızı minik ayakkabılı, güzel mi güzel yeşil gözleri olan dünya tatlısı bir kız."

"Uyumak istiyorum Gülşah, gidin başımdan ya!"

"Emre gercekten kalk bence de, Lapseki'ye gectik sen hale uyuyorsin kuzum."

"Federica ne diyorsun ya, hatta ne diyorsunuz ya ikiniz de? Ne kızı ne çocuğu ya? Ben uyurken çocuk mu yaptınız ne alaka? OHA! Bir saniye?! Ne kadar zamandır uyuyorum ben?"

Gülüştüler, kalkıp gözlerimi ovuşturmaya başladım. Daha yeni yeni gözlerimi açacak güç toplamış gibi hissediyordum.

"Yaklasik 18 saattir uyuyorsin. Alt tarafi bir sise sarap icmis bir insan bu kadar uyumas. Gören de ayyas sanacak be oglum. Bu arada cocuk maalesef bizim degil, tabi sen uyurken yapmaya kalkismadigimizi soylemiyorum bak ama denesek bile bu kadar tatli olmazdi."

Tekrar gülüştüler, bu sefer o minik kız sesi de katıldı gülüşmelerine. Hiçbirşey göremiyor ve sadece gülücükler duyuyor olmak fenaydı. En sonunda gözlerimi açtım. Gerçekten ufak bir kız vardı yattığım yerin yanında; Federica'nın gibi sarı ve dalgalı saçlı, kırmızı minik ayakkabılı, yeşil gözlü, dünya tatlısı bir kız. Bir şeyler karıştırmış yaramaz çocuk gülümsemesi vardı suratında bana bakarken ve ellerini arkada kavuşturmuş bir şekilde öne arkaya sallanmaktaydı.

"Adın ne senin?"

"Söylemem."

"Niye söylemiyorsun yahu?"

"Ama iki kere söyledim. Duysaydın bana ne!"

"Ama uyuyordum."

"Bu saatte uyunur muymuş hiç?"

"Uyunmaz mıymış?"

"Söylerim ama bir şartla."

"Neymiş o şart?"

"Beni sırtında gezdirceksin. Gezcez, gezcez, durcaz, sen biraz dinlenceksin, sonra yine gezcez, gezcez, gezcez. Erken yorulmak yok. Yorulursan yine çekerim saçını."

"Eheh! Tamam bakalım. Söz gezdireceğim seni."

"Tamam o zaman. Adım Doğu benim. Doğu benim adım. Doğu Doğu! Bak ne güzel geliyor değil mi Kulağa?"

"Doğu mu? Gerçekten güzelmiş. Peki annen kim senin, baban kim? Nerelisin?"

"Gürecialtı'nda oturuyoruz biz. Annem Aslı, babam Devrim. Babam yazardır benim. Annem ise şair. Annem babamı Lapseki'ye kaçırmış biliyor musun? İstanbul'dan hem de! Tam on iki sene önce hem de!"

"Kaç yaşındasın peki?"

Elleriyle beş yapıp gösterdi.

"Bu kadar yaşındayım."

"Beş. Daha büyük duruyorsun."

"Sen asıl ufak duruyorsun. Hatta çocuksun sen. Tipe bak bıyığın bile yok. Bence sen üç yaşındasın. Evet tam üç yaşındasın."

Gülüştük. Doğu ile yaptığım konuşma beni iyice heyecanlandırmıştı. Ne olup bittiğini anlatmalarını istedim. Sonra bizimkilerden öğrendiğim kadarıyla hikaye şöyleydi: Doğu'yu Lapseki'ye girişte Federica fotoğraf çektirdikten bir kilometre sonra yol kenarında görmüşler. Kaybolmuş ufaklık. Gürecialtı'na geri götürmeye karar vermişler Doğu'yu ve köyün girişine kadar sürmüşler, sonra ise benim uyanmamı beklemişler Gürecialtı'na giriş yapmak için. Köylerde nasıldır bilirsiniz, kahvehaneler erkek doludur ve eğer şanssızsanız bir tane kadına bile denk gelemezsiniz sokaklarda. Onlar da kahvehaneye girme işini benim üstlenmemi uygun görmüşler. Gayet mantıklı.

Federica'nın isteği ile Doğu'yu yanıma oturttum ve köye giriş yaptık. Köy merkezi pek uzak görünmüyordu. Arada bir yanımızdan bir traktör geçiyor ve içindeki insanlar bize el sallıyor, ya da camdan dışarıyı seyreden veya tavuk peşinde sopa ile koşan çocuklar daha önce hiç görmedikleri bir şey görmüş gibi garip garip bakıyorlardı. En sonunda kahvehaneye geldik ve durduk.

Doğu ile geçen kahvehane maceram gayet uzun sürdü. Önce çay ısmarladı köyün insanları, muhtarla, çaycıyla ve ihtiyar heyeti ile tanıştım. Anlattım Doğu'yu nerede bulduğumuzu ve ailesinin nerede yaşadığını sordum. Tarif ettiler nazik bir şekilde. Sonra ise köye gelen turistlerle alakalı hikayelerini dinledim. Pek turist gelmezmiş ama gelen de pek severmiş insanlarını buranın. Sonra ise Doğu'nun ailesi hakkında bir çok şey anlattılar. Köylüler pek sevmiyordu sanırım onları. Evleri köyün çıkışındaymış, ufak  bir tarlaları varmış ve genelde ufak çapta hayvancılıkla geçinirlermiş. 80 yılında İstanbul'dan kaçıp buraya gelmişler. Komünistlermiş ya da anarşist. Devlet düşmanı yani. Şimdiye kadar köyden herkes kendilerini ziyaret etmiş. Pek komünistliklerini de görmemişler aslında ama neden kaçsınlarmış ki İstanbul'dan buraya, hem de 80 yılında. Bir sürü kitap varmış evlerinde; köyün kütüphanesinin sahip olduğundan daha fazla. Bir ara köy ahalisi jandarmaya şikayet edip sakıncalı olduğunu düşündükleri kitapları toplatma kararı almış ama komşunun komşuya hainlik yapmaması gerektiğini düşündükleri için vazgeçmişler. Kimseye zararları olmadan yaşıyorlarmış zaten. Devrim bir gazetede yazıyormuş. Köyden birileri de şehirde kitaplarını görmüş bunların, ama alamamış. Yaşına başına bakmadan saç uzatan  biriymiş Devrim bu arada. Soyadları ise Duman imiş. Köy okulunda son dört senedir hocalık yapıyormuş bu arada Aslı. Falan filan.

Zar zor dışarı attım kendimi kahvehaneden. Çocuğu bıraktıktan sonra gelip onlarla bir süre kalmamızı ve yemeklerinin (tarhana çorbası, kuş otu, cacık otu, labada otu, pıynar melkidsi, çam mantarı, dal mantarı, peynir helvası, undan yapılan kaçamak tatlısı, saş üstünde yapılan hamurdan gözleme, yozpidesi) tadına bakmamızı istediler. İlgimi çektiğini söyledim ama söz vermedim. Karavana yaklaştığımda iki tane beklemekten sıkılmış kız ile karşılaştım.  Gözleri fena bakıyordu.

"Ne yaptınız içeride iki saattir yahu? Nedir yani buraya mı yerleşeceksin ve coğrafi bilgi mi aldın köylülerden?"

"Baris Anlasmasi mi imzaladin nedir?"

"Yok bence çocukluk anılarını anlattı köylülere bu."

"Eger oyleyse bebeklikten baslamis sanirim"

"Yoksa muhtar mı oldun köye?"

Kendimi tutamadım ve gülmeye başladım. Köyün tozlu yollarına atıp kendimi güldüm, güldüm ve güldüm.

"Yahu nasıldır bilirsiniz, çay ısmarladılar, sohbet ettik vesaire. Yirmi dakika sürmedi yani abartmayın."

"Emre karavana binmezsen seni boğacağım. Neredeyse yirmi yıldır buradayız ve burada ölmek istemediğimi düşünüyorum. Hadi tornistan takip et."

Bindik karavana. Arka tarafta gülüşüyorduk Doğu ile. Bana bir şarkı söylemeye başladı. İngilizce hem de. Sözlerinden pek bir şey anlamadığımdan şarkının adını sordum.

"Andır dı biriç. Radyoda duymuştum ben."

"Under The Bridge. Hımm, Federica Under The Bridge kimin şarkısı?"

"Aaaa, bilmiyor musun be kuzum? Red Hot Chili Peppers'in sarki. Cok da guzel sarki. Dinleyelim istersen vardi bende o."

"Dinleyelim."

Dinledik, hüzünlendik, eşlik etti şarkıya bizim ufaklık. Onun şirin etkisi bile yumuşatmıyordu şarkıyı. Şarkı bittiğinde ise Doğu'nun evine varılmıştı.

29. Bölüm

-Ben…

-Evet sen?

-Özür dilerim. Çok. Çok. Çok özür dilerim. Seni aldım, buralara kadar sürükledim ve sen bana inanıp ve de güvenip peşimden gelerek deliliğime ortak oldun. Ve salak ben bunun farkına daha yeni varıyorum. Özür dilerim Gülşah. Cidden özür dilerim. Bana bu kadar inandığının, güvendiğinin farkında değilmişim. Hem de neredeyse hiç.

-Sonra?

-Sonra, buradasın ya, benimlesin ya, bulutlara bakıp, rüzgarı ciğerlerine doldurup, gözümüzün görmüş olduğu en sahipsiz denizin kıyılarında benimle gezdin ya, sen Gülşah, sen gerçekten süper bir kızsın. Ve ben aptalım, duyarsızım, yeteneksizim, şapşalım. Affet beni.

-Ortada affedecek bir şey yok be oğlum. Aramızda bir şey yok ki yani. Tamam bir ara kontrolden çıkmış olabilirim ama yani bu senin ilk başlardaki tavrından kaynaklanıyordu. Yoksa seni dost olarak gördüğümü biliyorsun.

-Ama…

-Bir an ben de kendimi kaybetmiş olabilirim. Yaptığım yanlıştı. Sonuçta sen başkalarına yaptıkların için bana hesap vermek zorunda değilsin ki. Değil mi ama?

Yaptığım şeyin ne kadar kötü bir şey olduğunun yeni yeni farkına varıyordum. Yaklaşmıştım o olay olmasaydı ona, yaklaşmıştım o gün. O Çingene kızı… her neyse. Yapmasaydım işte, yaklaşmıştım. Ve şimdi de kaçırıyordum elimden onu. Yine duvarlar örüyordu aramıza; hak ettiğim için. Bir anlık… şanssızlık.

Gözlerine baktım. Gözlerime baktı. Gözlerine baktım. Gözlerime baktı. Gözlerimin yaşardığını hissettim. Dudaklarını büktü, gözlerime baktı; ve kaçırdım gözlerimi. Şarap kokusu geliyordu burnuma rüzgarı kokladığımda, toprak kayıyordu altımdan. Martı sesleri arasında kalmış, sapkın bir zaman çizgisi gibiydi hayatım, o saniye. Keçi kokuyordu, süt kokuyordu hava.

Pan Kokuyordu o an Karabiga…

Yavaş yavaş kendime gelmeye çalıştım.

Bir şekilde kaçmam gerekiyordu içine düştüğüm zamansızlığın içinden sıyrılmak için. En eski yöntemlerden bir tanesine başvurmaya karar verdim; içmek. Ne de güzel bir fikir işte hem de Burada; şarabın anayurdunda. Burnumu çektim ve yaşarmış gözlerimi ovuşturdum. Federica halen gözleri kapalı bir şekilde Karabiga’yı hissetmeye çalışmaya devam etmekteydi.

-Ben bir tane şarap açacağım, siz de içer misiniz?

İstemediler. Karavana gittim ve kapıyı kapattım, bir şarap açtım en güzelinden, kim bilir neresi kokuyordu? Uzandım elimde şarap. Bitirecektim o günü, yaşamayacaktım. Şarap yarın edecekti birazdan zamanı. Bir şarkı tutturdum, gözlerimde tuz damlaları:

İçimden geçen en güzel kelimeleri

Geceleri yazan bendim sizin karşı duvara

Düşlerimdeki sen gibi hayalleri

Bıkmadan anlatan bendim duyduğun şarkılarda

Ve Olmadığından çok, yoksun artık

Dilimde şarkın elimde şarabım

Olmadığından çok, yoksun artık

Benim değilsin, galiba anladım

Sonlara sakladığım en güzel anılarını

Çıkarıp attım kederden toprağa

Tohum olsunlar, yaksınlar avuçlarımı

Bıkmadan ağlasın bulutlar tarlalarda

Ve Olmadığından çok, yoksun artık

Dilimde şarkın elimde şarabım

Olmadığından çok, yoksun artık

Benim değilsin, galiba anladım…

Sustum, güldüm kendime ve sızana kadar içmeye devam ettim.

28.Bölüm

26 Haziran


Güneş, camdan masum bir kız çocuğu gibi süzülmesine rağmen içimizi yakmaya yetecek kavrukluğu salgılamaktaydı. Yol, lastiklerimizin altında, torunun topuk darbeleri ile yoğrulan bir büyük anneyi andırmakta ve Güneş'in patavatsız kavrukluğuna yaşlılığı dolayısıyla kucak açmakta hiçbir mahsur görmemekte idi. Priapos'un evine doğru yaklaşıyorduk; üzümün, şarabın, bağın ve bereketin tanrısı. Federica yaklaşmakta olduğumuz belde için, Priapos'a gönderme yaparak şunu söylemişti: “Buraların kralları ariler ve balikcilerdir. Huzuru temsil eder Priapos. Buralarda çok rahat edeceğiz biz. Kötülükler ve nefretler gidecek ve müstehcen siirlerle sarilacak etrafimiz. Karabiga, balikcilerin baskenti!” Federica son kelimesini ağzından kaçırdığında Karabiga'ya girdiğimizi anlatan tabelayı gördük.

Karabiga'ya hoş geldiniz.

Ve Karabiga'ya giriş yaptık. Bu arada, merakınızı gidereyim de rahatlayın; Gülşah'ın kafamı yarma girişiminden sonra geçen zamanın tamamında Gülşah ile aynı masada olsak bile konuşmayı becerememiştik, ve halen aramızda bir soğukluk söz konusu idi. Birkaç kez içinden homurdandığı kelimeleri saymaksak benim ile alâkalı hiçbir kelimeyi cebinden çıkarmamakta ve iletişimsiz bir halde yaşamına devam etmekte kararlı görünüyordu. Ben de hala bu olayı derinlemesine kurcalayacak cesareti kendimde bulamamıştım. İşte Karabiga'ya kadar geçen zaman böyle boştu.

Karabiga'ya, Bereket Tanrısı'nın evine iyice girdiğimizde, yani sahile vardığımızda Federica karavanı durdurarak sahile doğru koşmaya başladı. Federica'nın bu ani hareketi Gülşah ve beni meraka sokmuştu, hemen Fede'nin peşinden zıpkın gibi fırladım; ama Gülşah kızımız tribine sahip çıkmak ile meşgul olduğundan merakını bastırdı ve bana katılmadı. Ben ise Federica'nın gözden kaybolmamasına özen gösterecek hızda koştum ve kendisi bir ağacın altında durduğunda adımlarımı yavaşlatarak yaklaşmaya devam ettim. Federica, yüzüne bir kutu çikolata görmüş beş yaşında bir kız çocuğu gibi bir sırıtış takmış şekilde uçsuz bucaksız Karabiga sahilinin nefesini koklamakta ve düşlerini kıçlarına vurduğu küçük tokatlar ile kendisinden uzaklaştırıp denizin tatlı dokusuna değmeye zorlamakta idi. Derin, bahsedilmesi gerekecek kadar derin bir nefes aldı. Dudaklarını açtı ve Latince birkaç kelime serbest bırakarak bağ tanrısı, şarap tanrısı Priapos'a saygısını vurguladı. Deniz, dalgalarını sanki bu lafları duymuş gibi kabartmış, rüzgâr şiddetini küçük Priapos şiirlerine hitaben yoğunlaştırmış ve toprak, yaydığı muhteşem kokuyu burunlarımızın en koku değmemiş noktalarına hissettirmek için derinleşmişti. Duraksadım. Federica'ya yaklaşmayı bıraktım ve rüzgârı dinlemeye koyuldum. Bir keman kadar insancıl melodiler boşalıyordu.

“Emre, icin disina cikti mi senin de? Burasi onun evi kuzum, tabi simdi pek kimse bilmez, hatta gelecekte hic kimse bilmeyecek, yalanlanacak, unutturalacak ama biliyor musun burasi Priapos'un evi. Burasi Pan'in siginacagi. Burasi Zeus'un kacamak noktasi, burasi Afrodit'in gizli mabedi. Burasi Lapseki dostum, burasi Lapseki. Ve siz burasinin anlamini unutmamis olsaydiniz burasi hala sarap ve bag kokuyor olecekti. Utanmalisiniz.”

“Emre, için dışına çıktı mı senin de? Burası onun evi oğlum, tabi şimdi çok azımız biliyoruz, hatta gelecekte bu az miktarda kişi dahi tarih olacak, yalanlanacak, unutması sağlanacak. Ama bil ki Emre, burası Priapos'un evi. Burası Pan'ın sığınağı. Burası Zeus'un kaçamak yaptığı yer, burası Afrodit'in gizli mabedi. Burası Lapseki oğlum, burası Lapseki. Ve biz buranın anlamını unutmamış olsaydık burası hala şarap ve bağ kokuyor olacaktı. Utanmalıyız.”

Gülşah, uzun süredir benimle konuşmayan Gülşah, konuşmaya karar vermiş gibi uzun cümleler kurmuş ve elleri arkasına bağlı, hafif utangaç duran bir halde denizin sonsuzluğuna bakıp çenemin ezemeyeceği kelimeleri beklemeye koyulmuştu. Afallamıştım. Geldiğini bile fark etmemiştim biliyor musunuz? Hafif yutkundum, titrediğimi hissetmeme rağmen kendimi teselli ettim ve tüm gücümle beynimi kaşıklamaya, Gülşah'ın önüne, belki de son şansım dahilinde, boşaltmaya başladım:

-Ben...

27. Bölüm

22 Haziran 1992 Saat 9.30

Federica'nın dürtmesiyle uyandım o sabah. Tepemde, Güneş'in yüzüme vurmasını kesecek şekilde durmuş bana bakıyordu. Yavaşça doğruldum. Masaya doğru yöneldi, oturdu ve bir sigara yaktı. Kalktım ve gerindim. Gözlerim kot pantolonumu arıyordu. Bulamadım ve Federica'ya sordum.

“Pantolonumu gördün mü Federica?”

Sigarasını sömürdü ve bana sert bir bakış attı ama hiç konuşmadı. Bir şeyler olduğu yüzünden okunuyordu sanki. Karşısına oturdum, sigara paketinden bir tane aldım ve yavaşça yaktım. Gözleri hafif kırgın bir sinirliliği temsil ediyordu. Sigaramdan güçlü bir nefes çekerek ne olduğunu sordum.

“Ne mi oldu? Ne mi oldu? Asil sen söyle ne oldu? Gülşah yok Emre! Gitmis. Anlat! Ne yaptiniz dün gece? Ne oldu o kiza?”

“Emm, dün kavga ettik biraz. Sanırım çingenelerden biriyle muhattap olmuş ve çingeneler ona benden bahsetmiş.”

“Seni tanımıyor ki cingeneler canim.”

“Tabi ki beni tanımıyor da çingeneler. Hani, şarap almıştım ya ben onlardan. Hani bir arabaya girmiştim.”

“Eee guzum?”

“Eeesi, o arabanın içindeki, şarabı aldığım kız emm. Para karşılığı erkeklerle beraber oluyormuş. Gülşah da bunu öğrenmiş.”

“Nee, orospuyle mi yattin sen?”

“Hayır... Ama öyle anlatmamışlar sanırım. O da buna kızmış işte dün gece. Fena patladı. sonra gideceğini söylemişti. Ve gitmiş sanırım değil mi?"

“Nereye gider ki bu kiz? İstanbul'a mı dönecek yahu? Yakalayalim, anlatalim böyle böyle diye. He guzum?”

“Kocaeli Otogarı'na gitmiştir büyük ihtimalle. İstanbul'a sık otobüs kalktığını düşünmüyorum. Yakalayabilir miyiz sence?”

“Yakalariz tabi. Ben bu karavanle ne sinavlara yetistim tam zamaninda biliyor musun? Gidelim hemen hadi!”

Federica acele ile direksiyona geçti, ben de yanına tabi. Değirmendere sahiline veda etme zamanımız artık gelmişti. Motoru çalıştırdı ve yola koyulduk ama yüz metre gidemeden arabanın tavanına birisinin ya da bir şeyin vurduğunu farkettik. Hemen arabayı durdurdu, indik ve karavanın tepesinde Gülşah'ın olduğunu gördük. Kızgın görünüyordu. Orada ne yaptığını sordum.

“Aslında seni ilgilendirmiyor Emre ama yine de söyleyeyim, senin gibi bir sapık ile aynı yerde uyumak istemiyorum artık. O yüzden buraya taşındım bu sabah. Biraz soğuk olabilir ama en azından sapığın teki yok. Bundan sonra da burada yatacağım.”

“Bak Gülşah, sana ne dediler bilmiyorum ama ben...

“Sen, evet sen, daha ilk fırsatta o kadar aşk namesi çeken o çocuğun bana aslında sapığın teki olduğunu gösteren sen. İlk fırsatta, hayatının aşkı olduğunu söylediği kız ile aynı yolculukta olmasına rağmen başka birinin...
Off. Siktir git Emre. Ben artık burada yatacağım.”

“Ama Gülşah, öyle değil. Yani ne işim olur benim öyle şeylerle yahu. Şarap almak için gittim ben oraya.”

“Ve öpüşmeye başladınız?”

“Ve beni öptü, savunmasız yakaladı. Ben onu öpmedim ama. Ben onu...

“Sen onu öpmedin ama o seni öptü? Bir kıza karşı kendini savunamadın mı? Ah canım?”

“Ama çok şaşırmıştım. Yani, çıplaktı...

“Çıplak mıydı? Çıplaktı ha bir de?”

Karavanın üstünde iyice zıvanadan çıktığını hissettim. Sonra, daha önce karavanın üstüne bu an için istiflediğini düşündüğüm taşları alıp tek tek bana doğru atmaya başladı. İlki göğsüme geldi ve çok acıdı. Kucağında o taş gibi bir çoğu olduğunu gördüm ve kaçmaya başladım.

“Çıplak kızlardan kaçma ama benden kaç! Al bakalım. Öküz, öküz! Kendi aşkına bile saygı duymayan sıpa! Al bakalım!”

Attıklarından hiçbirini tutturamamıştı. Bir ağaç gördüm ve arkasına saklandım.

“Bak Gülşah, bir dinlesen yemin ediyorum yani?”

“Öküz! Bir de dinle diyor! Al bakalım!”
...


Gözlerimi karavanda açtım. Gülşah ile Federica başımda idi. Federica kafama soğuk komplex uygulamak ile meşgul ve Gülşah ise kolları bağlı, sinirli bir halde, ayakta durmaktaydı. Benim uyandığımı görünce yatağa doğru geldi ve birden bire elini kaldırıp vuracakmış gibi yaptı. Ben de tabi korkup ellerimi savunma pozisyonuna soktum, ama vurmadı. Sonra sinirli bir şekilde sigarasını içmeye devam etti.

“Federica ile konuştuk. Seni uzun süre affedemeyecek olsam da beraber yolculuk etmemizde bir engel yok şimdilik. Ama bir süre benim yanıma yaklaşma Emre. BİR SÜRE BENİM YANIMA YAKLAŞMA!”

Gülümsedim. Federica'nın elini sıktım. Sevindiğimi farketmişti. Gülşah ise sigarasını hızla bitirdi, Federica'ya biraz dolaşacağını söyledi ve karavandan indi. Federica saçlarımı okşamaktaydı.

“Ah be Emre! Ne inatci kizmis bu. Bir saat dil doktum biliyor musun?”
“Eee, gitmiyor mu yani?”
“Gitmiyor. Ama sana halen kizgin. Niye öpuyorsun sen de oyle herkesi esek sipasi?”
“Ya, emm... Neyse be Federica, gitmiyor ya, kalıyor ya. Düzelir değil mi herşey kısa zamanda?”

Ve gülümsedi Federica.
Ve gülümsedim.
Ve gülümsedi Güneş.
Ve gülümsedik...